Adnan FARUK (Kıbrıs/Lefke, 2023)
Mekanikleşmeliyim.
Artık aşka bahane mi kaldı?
Şimdi çürük ve kara çaput gibi umutlar
Kuru bir dilek ağacında asılı duran.
Atılan her düğümde biraz daha çözülüyor sevinçler.
Gerek var mı hayatı duygularla yoğurmaya?
Artık hislerin bir adı mı kaldı?
Sadeleşmeliyim.
Yaşam, bizi bize küstüren
Bir oyuncak gibi bugünlerde.
Bir topaç gibi dönüp duruyor kaderlerimiz.
Bize ait olmayan ellerle tutmuşuz köşesinden.
Renksiz ve mat bir merceğin ardından
İzliyoruz ömür denen filmimizi.
Çok mu lazım saatin kaç olduğu?
Artık zamanın bir hükmü mü kaldı?
Silikleşmeliyim.
Mideden uçkura giden bir yol kadar
Kısacık mı bu hayat?
Çiğnenip tükürülmüş sakız gibi
Yapış yapış bir ahlakın iğreltiliği ile
Küfrediyoruz zamanın ötesine ve berisine.
Kelimeler acı, kekremsi ve kirli...
Varlığım bir yokluk kadar gerçekken ruhsuzlar bulvarında
Artık söylenebilecek bir şey mi kaldı?
Bırak ve git, diyor kalbim;
Aşkın tenhasında açılan kapıdan kaybol sonsuzluğa.
Ama aklımdaki zehr'aşk kadar çakılıyım
Bu toprağa, bu ülkeye, bu insanlığa...
Hayır!
Tüm bunlar bir safsata.
Bıraktığım gün, kalemim mezar taşı olur başıma.
Bunca şairin mürekkebiyle sulanmışken gönül çiçeklerimiz
Artık çekip gidebilecek bir yüzüm mü kaldı?
Beyaz Mürekkep 