Ben ve Gece / şiir

Adnan FARUK (İstanbul, 2021)

Vakit geceydi.
Bu gece zaman buraya uğramamıştı.
Gece ile oturuyordum.
Ben geceydim
Ve gece siyah bir aşk ormanıydı.
Karanlıktı.
Umut, akşamüzeri ölmüştü.
Ölüsü henüz tazeydi.
Onu sabah olunca gömecektik
Ancak
Güneşin gidişinde bir ebediyet havası esiyordu.

Gece ile yalnız başıma kalmıştım.
Vakit geceydi.
Gece bendim
Ve gece soğuk bir umut mezarlığıydı.
Issızdı.
Issızlığında hasret çağrısı vardı.
Ölü doğan aşkların kulağına okunan bir ezan gibiydi.
Umudu diriltmeye niyetli bir tınıydı. (sanki)

Gece ile konuşuyorduk.
Vakit geceydi.
Gece, odamdaydı.
Ben gecenin her parçasına bölünmüş bir ruh burkuntusuydum.
Yatağım geceydi.
Büyük bir aşkın hayaliyle yatağa uzanmıştım.
Ve geceyle sarmaş dolaştık.
Öyle sıkıydık ki, bitmek bilmiyordu.

Gece ile ağlaşıyorduk.
Vakit geceydi.
Gece bendim
Ve gece hayallerimin sığınağıydı.
Oturmuş gece ile zamanı bekliyorduk.
Bizi bu umut buhranından kurtarır, diyorduk.
Fakat görünürde ne zaman vardı ne de bir kurtarıcı.
Biz zamanı gözlüyorduk,
Zamansa bu gece buraya uğramamıştı
Ve 
Uğramayacaktı…

20.08.2021 (İstanbul)