Şükrü GÜNGÖR (Endonezya, 2022)
Şu an yağmur yağıyor dışarda.
Yoldan geçenlere bakıyorum.
İnsan bir şekilde belki yaşar da
Ben yağmur suyu gibi sana akıyorum.
Her yer ıslak, soğuk ve zifiri sessiz.
Öylece yağan yağmurda seni düşünüyorum.
Geçiyor yokluğunda her anım nefessiz.
Gönlümü senin sıcaklığında ısıtıyorum.
Geçen boş günleri saymaktan yoruldum.
Saatler, dakikalar hep benden çalıyor.
Yelkovan sanki boğmak için akrebi kovalıyor.
Zamanın benle derdi ne ola ki, o da seninle mi iş tutuyor?
Biliyor musun, sen yokken çok arkadaşım.
Yalnızlık, hüzün ve biraz öfke.
Ama çıkmıyorsun aklımdan çatlıyor başım.
Söz dinlemez kalbimle imzaladım kıytırık bir mütareke.
Tam saymadım ama iki bin beş yüz beş.
Ne kadar basit ve kolay söyleniyor değil mi?
Gel de yaşayan ölüye bir bak, sanki olmuş bir leş.
Ne diyeyim sana ben, git başkası tarafından sevil mi?
Her yolun sonunda bir ışık var derler, bilmem ki!
Acaba o ışık, benim için gereken başka bir ben mi?
Aslında yolum belli senden farklı sevemem ki
Gidişin bana olan nefretinden yahut öfkenden mi?
Eveet, ne derler bilirsin veda kısa olmalı.
Ki ben sana bunu da yapamıyorum.
Bu hayatta olmadı, demek ki birimiz solmalı.
Dert etme seni sonsuz ışıklar altında bekliyorum.
Beyaz Mürekkep 