Kuruyan Çiçek / şiir

Adnan FARUK (İstanbul, 2021)

I.
Bir çiçek daha soldu yüreğimde.
Neden peki?
Kalbimdeki toprak mı ölü,
Yoksa ektiğim tohumlar mı adi?
Şahin bakışlı gözlerim,
Ya da 
Alımlı bir çehrem yok diye mi?
Oysa canlı bir toprak, bir gün ışığı,
Biraz da su yeterdi çiçek ekmek için.
Ve bir insan gibi canlı bir topraktı kalbim,
Bir şefkat kadar yumuşak,
Bir heybet kadar güçlü,
Bir aşk kadar sıcaktı.
Gözlerimde gün ışığı vardı,
Bir güneş kadar keskin,
Bir ay kadar melül bakardı.
Şiirlerimse pınardan fışkıran bir su.
Bütün berraklığıyla boşanırdı dudaklarımdan.
Kana kana içerdi her bir canlı,
Ve her içen sevdaya doyardı.

II.
Ama yine de bir çiçeği yeşertemedi
Bu su, bu ışık, bu toprak.
Kim bilir belki de ruhsuzdu
Bu şiir, bu göz, bu kalp.
Fakat suç ne onda ne de bende.
Kimse demedi ki, azizim,
Her çiçek her toprakta yetişmez diye.


III.
O bir güldü buram buram kokan,
Bense koca bir sahra çölü.
O bir papatyaydı kar gibi bembeyaz,
Bense çorak bir arazi.
O bir laleydi rengarenk,
Bense betonlaşmış katı bir toprak.

Bu çiçek de yetişmedi gönlümde.
Olsun, belki başka bir toprakta yetişir de,
Rüzgâr kokusunu getirir şafak vaktinde.

IV.
Boş ver sevdiğim, bende zaman kaybetme.
Nadasa bırak kalbimi.
Gözlerini göğe dikip dinlensin bir müddet. 
Olur da gün gelir bu toprakta da
Bir çiçek yetişir ansızın.
Kim bilir, belki bir gün…

20.04.2021(İstanbul)