Adnan FARUK (Hatay, 2021)
önemini yitirdiğim bir zaman aralığındayım.
dar bir koridor sanki, ıslak ve uzun.
sonuna kadar geldim fakat başından farksız.
başı gibi puslu, yürüdükçe uzayıp daralan,
dipsiz bir kuyu.
ilerideyse ince bir ışık huzmesi söz konusu.
duygularını kaybeden zamanın bu duvarları,
soğukta kalan bir insan eli
ya da
bir diktatörün aklı kadar çatlaklarla dolu.
ve her çatlakta kalıplaşmış bir rutubet kokusu,
adım başı bulandırıyor mideleri.
pusulasız kalabalıklar var sağımda ve solumda,
duvarlara aitmiş gibi durgun ve sessiz.
fakat her sessizlikte bir çığlık gizli kulakların duymadığı,
etin tırnaktan ayrılması kadar keskin ve acı.
kum saatinde akan zerrelerden farkımız yok.
öylece gidiyoruz ayağımızdaki beton ağırlıklarla.
yüzümüzde bitmişliğin taze bir başlangıcı var,
akıllardaysa hep aynı soru: acaba dokunabilir miyiz o ışığa?
ancak gözlerimi açınca aydınlanıyor zaman ve mekân.
işte o an farkına varıyorum aklımın ve kalbimin.
asıl koridor ikisinin arasında sanki.
zihnimden bulanık, damardan ince, kandan sıcak.
yürüsen yürünmeyecek kadar çamur ve bataklık,
dursan durulmayacak kadar dar ve sığ.
aklım soruların yankılandığı bir sorgu odası,
kalbimse zamanı kollayan tiktaklı bir saat.
ve aralarında sırlı bir bağ saklı,
ince bir zaman koridoru gibi aklımdan kalbime uzanan.
bense o koridorda yürüyorum sormadan, konuşmadan, düşünmeden.
gözlerimde donuk bakışlar var ilerideki ışığa,
çünkü tek umut, tek mutluluk onda gizli.
akıllardaysa hala aynı soru: acaba dokunabilir miyiz o ışığa?
21.05.2021 (İstanbul)
Beyaz Mürekkep 