Vedalar / şiir

Şükrü GÜNGÖR (Endonezya, 2022)

Vedalar olur gider birileri.
Kimi sessizce kaybolur gider
Kimi göz önündedir, solmuş çizgileri.
Kalana bir sorasın, asıl kim gider?

Gidene zordur bence vedalar.
Kalan da üzülür, belki çok defa ağlar. 
Ama giden bilmez orada var mı ki bağlar?
Kalan derin kökleriyle bir şekilde hayatını sağlar. 

Bir limana, alana, aşa kavuşursun. 
Ne bir sevgi sıcaklığı ne bir muhabbet bulursun. 
Yavanda tek başına açmış garip ve mahzun çiçek. 
İlk fırtınada, ilk selde sen kaybolursun.

Ayrılık istenir veya istenmez bu bir seçim.
Maziden kurtulmuş ama muzaride kavrulmuş içim. 
Çölde vaha arayan yolcu için zordur geçim. 
Vahası bol olana olasılık çok, biçim biçim. 

Dedim ya veda eder birileri.
Kimisi için bir zaruret kimisi için bir seçim. 
Seçimsizlerin bellidir zaten yerleri.
İki metre toprak üstlerinde gül ve çim.

Vedadır bunun adı ey kardeş kendine gel.
Huzur-ı mahşerde insan kalabalığı ne büyük bir sel.
Vedaya zamanın varken yanlışına haykır. 
O zaman sana uzanır sevgili bir el.

İçerlenip üzülmek yersiz ve gereksiz.
Vedalarımız olacak anlık ve sessiz.
Bu uzun yolda katık, para, mülk geçersiz.
Belki ardından edilecek binlerce kelam-ı münasebetsiz.

Dermanı da yok bu işin fermanı da.
Araştır, ara, bul bakalım bulabilir misin?
Seven çağırmış resulünü, ashabını, enbiyasını da
Ne demeye bu azgınlık, seveni sen de sevemez misin?