Adnan FARUK (Kıbrıs, 2022)
Gündüz seni bekleyen sakin bir denizim
Geceyse sensizlikten bunalan hırçın dalgalar
Vuruyorum başımı kayalara.
Köpükler yüreğimin sargı bezidir.
Sığmıyorum, şehre taşıyorum
Yokluğunun cezasını insanlara kesiyorum.
İnsanlar dedimse
Bana kör gözlerle bakanlar.
Terazi tartmaz bir yükle akıyorum yollarda
Bir kaldırımda ben/diğerinde onlar.
Ve sensizlikle ıslanan bir tek benim
Yokluğunla sırılsıklamım.
Ama sensizlik dedimse
Sanma ki, bu "SEN" herhangi bir kimse
Adı, sanı, cismi olmayan
Aşk katında bir makam.
Sevda sözlerimizin yankılandığı
Bomboş bir "SEN" makamı.
Dikiyorum bu boşluğa gözlerimi
Bir bilinmeyene şiir okuyorum
Kelimelerim yankılanıyor içimde, tenimde
Kalbimin en bilinmez köşesinde
Sonra kaçıyorum bu bunaltıdan
Rastgele bir dönüşüm arıyorum
Güneşe bakıyorum
Buharlaşsam da bulutlara karışsam
Yağsam yeryüzüne
Bir bankta öpüşen sevgililerin
Dudakları arasından süzülüp bayat bir aşkı aralasam.
Şehre taşıyorum
Toprak çekse içine ve yıkasa beni,
Cehennemlik bir ölünün azap çığlıklarını duyup
Halimden memnun olsam.
İnsanları kolluyorum
Biri çekip çıkarsa 7/65'i, vursa beni alnımdan
Yere sızan kanımla son şiirimi yazsam.
Ne Güneş
Ne Toprak
Ne de İnsanlar...
Dönüyorum geri, deniz oluyorum yeniden
Yorgun ve dalgalanmaya üşenen.
Gemi atıklarına, insan çöplerine bile kızmıyorum
Rüzgarın huşusuna emanet etmişim gönlümü
Amaçsız gel-gitlerle sallanıyor
Şırıltılarla şarkı söylüyorum.
Sonra duruluyorum bir ara
Ve
Anlıyorum hem geçmişi hem geleceği:
Ben bir denizim
Kendi içimde yüzüyorum
Daldıkça derinlerime
Kendimde boğuluyorum.
(9.11.22, Lefke/Kıbrıs)
Beyaz Mürekkep 